Met ‘De hereniging van de twee Korea’s’ bezorgt regisseur Eric de Vroedt ons opnieuw een wervelend stuk van Het nationale Theater. Waarin de lach het wint van de dramatiek van onbegrepen en anderszins stuklopende relaties. Al kan het door de vele wentelingen niet de diepgang bieden van Race en The Nation.
Foto’s: Sanne Peper
De Korea’s als metafoor van twee partners die eigenlijk één zouden moeten zijn, maar hun wegen scheidden. En wie weet – want de politiek biedt sinds dit stuk werd geschreven en het oog van het Nationale Theater erop viel een verrassende wending – elkaar weer treffen.
Twintig scènes over worstelingen met liefde, erotiek en seks schreef de Fransman Joël Pommerat voor La Réunification des deux Corées dat in 2013 in Parijs in première ging; over te hoge verwachtingen en (dus) teleurstellingen; of
Een afgelast huwelijksfeest als de bruidegom moet bekennen ook de drie zussen van de bruid ooit gekust te hebben; of
De echtgenote wier hart op hol slaat bij de ontmoeting met een oude vlam waarna ze in heftige twijfel valt of ze een onzekere toekomst met hem zal aangaan of blijft bij de relatie met alle zekerheden met haar huidige vriend; of
De echtgenoot die niet moe wordt voor zijn demente vrouw in een inrichting te herhalen dat hij van haar houdt en bereid is seks met haar te hebben ook al heeft ze zin in willekeurig welke man ook; of
Een man bungelend in de strop in de lift, wiens vrouw hem heeft verteld te willen scheiden; maar met het oog op een hernieuwd huwelijk daarna dat hen wel gelukkig zal maken wat hij niet bevroedde; of
Een moeder die hysterisch de zaal in blijft schreeuwen dat liefde niet bestaat als haar dochter zich niet wil laten aborteren van een baby verwekt door een non-valeur. Tot moederlief ineens wordt gezoend en gelukzalig de benen neemt; of
De secretaresse die meent ‘s nachts tijdens haar slaap in de kamer van haar directeur door hem verkracht te zijn en behalve erkenning daarvan een verhouding met hem wil; of
Een man en een vrouw in portiek die beiden tevergeefs wachten op hun respectievelijke partners die een verdieping lager samen heftige seks hebben; of
Het meest gedurfde tafereel: de langzame ontrafeling van pedofilie van een leraar met een kwetsbare leerling wiens ouders de docent de gevangenis in jagen waarbij de sympathie van het publiek naar de leraar wordt getrokken.
Dat alles zo speels en enthousiast gebracht, met fraaie muzikale verrassingen als een geweldige rockdrumsolo in de lift van Emmanuel Ohene Boafo, musicalduetten en een heus aftands zwijmellied.
Trap, lift en enkele deuren bieden het strakke decor om acteurs te laten opkomen en verdwijnen zodat scènes vloeiend in elkaar overlopen. Achteraf bleken maar negen acteurs de 20 scènes en tientallen types te hebben gespeeld:
Tamar van den Dop, Hein van der Heijden, Betty Schuurman, Keja Klaasje Kwestro, Emmanuel Ohene Boafo, Genelva Krind, Esther Scheldwacht, Mark Rietman en Alwin Pulinckx. (En als tiende heel even Kees Hulst, nu nationaal bekend als mijnheer Groen, die het podium oprent vanuit de zaal.)
De prestaties van Tamar van den Dop en Mark Rietman vielen me het meest op. Tamar van den Dop is al vele decennia een favoriete actrice , maar de finesses waarmee ze nu vooral de hoer neerzet, is magistraal; het voortdurende spanningsveld tussen de zucht naar geld en naar ‘echte liefde’ speelt ze buitengewoon overtuigend.
En de houdingen van Rietman als (bijna) bedrogen echtgenoot waren geraffineerd en harmonieus met de typische kleding en vooral haarlok van een niet meer zo spannende man op leeftijd. Al hadden ze steeds meer weg van de reddeloosheid van John Cleese in Fawlty Towers, maar ook zonder die herkenning werkte hij enorm op m’n lachspieren.
Waarmee wellicht ook de enige kritiek op ‘De Twee Korea’s’ in beeld komt: het geheel is meer komedie dan tragedie. Terwijl de aanzet met de allereerste scène juist zo perfect tragisch is met de echtgenote die na twintig jaar met de koffer klaarstaat om haar gevoelloze maar o zo tevreden echtgenoot vaarwel te zeggen. Ze mist de liefde maar kan dat niet uitdrukken: ‘Wat je mist, ken je niet.’
Verder lachen we de tragiek van manke liefde in dit geweldig stuk van het florerende Nationale Theater weg. Ongemakkelijk wordt het nauwelijks, of ik moest iets over het hoofd hebben gezien. ‘Twee Korea’s’ is heel herkenbaar, steekt knap in elkaar, is twee uur lang onderhoudend, schuurt nauwelijks en brengt je niet heftig in vertwijfeling over je eigen omgang met relaties. Wel zo veilig, dit absurdisme…
Gezien: De hereniging van de twee Korea’s van Het Nationale Theater, 10 maart 2018 in de uitverkochte Koninklijke Schouwburg, nog van 16 maart tot 20 mei in het hele land
