Gek genoeg zijn er tijdens de hoogtijdagen van The Who weinig officiële livealbums van de band verschenen. Deze uitgave met drie lp’s maakt niet alleen een hoop goed, je kunt meteen horen waarom de Britten zo’n geduchte podiumreputatie hadden. Live At The Fillmore East 1968 bevat de weergave van een vrijwel compleet concert in de befaamde muziektempel in New York. Omdat door technische problemen de oorspronkelijke registratie nooit eerder werd uitgebracht, circuleren er sindsdien tientallen varianten op bootleg. De opnamen van toen zijn nu zodanig gerestaureerd dat ze vijftig jaar later ronduit imponerend klinken. Je zult er maar bij zijn geweest op 6 april 1968. Zelden knalde The Who zo energiek en explosief, rauw en fris van de lever uit de luidsprekers.
Fillmore zal de komende jaren weleens kunnen gaan wedijveren met het altijd zo geroemde Live At Leeds. Dat de status van dat album uit 1970 vanaf nu opeens in twijfel wordt getrokken. Is Live At Leeds relatief gecontroleerde, vet aangezette rock, Fillmore daarentegen is kaal en weerbarstig. “Haaaaard rock” schreeuwt Pete Townshend op zeker moment. Het is net of er in de uitvoeringen van The Who opgekropte woede doorklinkt. Twee dagen voor het optreden was Martin Luther King vermoord. Aan het begin van de tournee werd de band in Australië getrakteerd op een vijandige houding van autoriteiten en pers. De krakkemikkige podiuminstallatie en de lange vliegreizen leidden tot vermoeidheid en frustratie bij met name Townshend, die bezwoer nooit meer in Australië te zullen optreden.
Spectaculair is My Generation, dat verdeeld over twee plaatkanten tot een half uur wordt opgerekt en desondanks geen moment verveelt. Opvallend is de lange versie van Relax (“lay down on the ground and listen to the sound of the band”) waar, in weerwil van de titel, Townshend verhaal gaat halen over wat er allemaal mogelijk is per elektrische gitaar. Tussen de solo’s en riffs, die hij afwisselt alsof het geen enkele moeite kost, citeert hij plots de intro van Sunshine Of Your Love van Cream. In vrijwel alle nummers zit Townshends spel vol venijn en hoogspanning, alsof hij de snaren van het hout loswrikt, één wordt met zijn instrument. Drummer Keith Moon roffelt en rommelt er als een bezetene achteraan om de gitarist, die inmiddels is opgegaan in zijn omgeving, weer in het gareel te te krijgen. Zelfs in aloude klassiekers als Shakin’ All Over en C’mon Everybody ontbrandt het vuur van tegendraadsheid en onrust. Medebandleden Roger Daltrey en John Entwistle moeten er een beetje van zijn geschrokken. Een aantal songs werd na dit concert nooit meer live gespeeld.
De befaamde meestertechnicus Miles Showell nam Live At The Fillmore East 1968 onder handen in de Abbey Road Studios. In de uitloopgroef van het vinyl staat zijn signature gegraveerd: Miles Abbey Road Room 30. Geluidskwaliteit? Recht in je smoel. De drie lp’s zitten in een stevige klaphoes met aan de binnenkant een amusante zwart-wit foto van The Who, gemaakt door Linda McCartney. Omdat er op elke kant hooguit drie, vier nummers zijn geperst (door het Tsjechische GZ Vinyl), krijgt de muziek voldoende dynamiek om uit de groeven te knallen. Hard afspelen dus!
The Who – Live At The Fillmore East 1968 (3lp Polydor/Universal 2018)
