De ondergaande zon boven zee, natuurlijk, maar ook een dreigend donkerblauw zwerk of zelfs een onverwachte zeevlam. Hoe fraai wil je het hebben met een opera aan het strand? Drie avonden lang genoten bijna samen drieduizend toeschouwers op houten banken in het zand van een schitterende Carmina Burana in Scheveningen.
Een mooie traditie van het Festival Classique werd in 2018 geboren en zal nog vele jaren successen boeken, zoveel is wel duidelijk. Kaarten, ook een extra deel, waren in een mum verkocht toen het nieuws van het strandsprookje zich verbreidde.
En het kan nog mooier worden komende jaren. Dan zou Festival Classique te rade kunnen gaan bij de stichting Kunstklank in Noordwijk die vorig jaar op ‘haar’ strand Dido en Aeneas opvoerde. Daar wisten regisseur Margrith Vrenegoor en muzikaal leider Herma van Piekeren strand en zee perfect in het decor en het verhaal op te nemen.
In Scheveningen koos het leidend team van Carmina Burana voor een zandwal als decor. Daar konden ze mooi een orkestbak in bouwen, want het vergt akoestisch het nodige om live muziek ten goed ten gehore te brengen in een winderige omgeving. Aan weerszijden op de zand heuvel was mooi plaats voor de circa 300 vrijwilligers van het amateurkoor.
Bovenop de orkestbak verrees een podium met schitterende belichting, twee grote plastic handen als achtergrond en daarachter het reuzenrad van de pier. Dat perfect paste als rad van fortuin voor Vrouw Fortuna rond wie Carl Orff zijn Carmina Burana in 1935 (tot 1937) samenstelde met eigen muziek rond een arsenaal gevonden Middeleeuwse Latijnse en Duitse liederen. Met als bekendste het opzwepende intro en de finale.
Het opgebouwde contrast tussen geluk en ongeluk voltrekt zich in Scheveningen in een uur tijds met eerst de schitterend gedanste verheffing van Fortuna in het wit gevolgd door haar ontering in het tweede deel: een indrukwekkend ‘#MeToo’ in het kwadraat met honderd dronken mannen die Vrouwe Fortuna neerhalen en haar tot zwarte macht maken. Met ook honderd plotseling ontblote Haagse mannenlijven, van bierpens tot wasbordje en alle variaties daartussen die je kunt bedenken.
Van de samenhangende muziek, zang en dans bekoorde het laatste me het meest dankzij de ontwapende, harmonieuze inbreng van de jongeren van de Dutch Don’t Dance Division, een bijzonder gezelschap met een mooie doelstelling die niet genoeg aandacht kan krijgen.
Met deze aanlokkelijk geklede dansers waren de makers Opera2Day en Kwekers in de Kunst er nog niet. Ze mixten ook fraai met pianoduo Scholtes & Jans, Theaterkoor Dario Fo, het Haags Matrozenkoor en slagwerkgroep Percossa. En wisten met maandenlang keihard werken de 300 zingende vrijwilligers en solisten Katrien Baerts (top als sopraan), Martijn Sanders (bariton) en Kaspar Kröner (countertenor) tot een fraai geheel te smeden.
Voor de voorstelling verzamelde het publiek, dat zo te zien niet louter Haagse kak was maar net als het vrijwilligerskoor wel heel wit, zich in de Kurzaal van het Kurhaus, om in een stoet van duizend mensen de wandeling van 500 meter naar het strandtheater te maken.
Dit was het grootste project dat boeiend Festival Classique in zijn 12-jarig bestaan bood en gezien het succes niet het laatste. Fantastisch idee van directeur Annemarie Goedvolk zelf en Bastiaan Everink. Ze verzonnen er een plichtmatig correct verhaal bij over duurzaamheid en het verbinden van de stad; leuk voor de subsidiegevers, maar geweldige kunst heeft dat niet nodig.
Foto’s: © Peter Olsthoorn
