Eens in de zoveel tijd start ik mijn oude Xbox (de echte Xbox One) weer eens op om Outrun 2 te spelen; de beste arcade-racer ooit gemaakt. En toen ik hem vorige week weer eens speelde vroeg ik mij daarbij weemoedig af waar de arcade-racers eigenlijk zijn gebleven? Diezelfde middag ontving ik een reviewcode van The Crew 2 in mijn mail en dacht ik: oh ja, de open-wereld racer heeft hem vervangen.
Want kennelijk mag er alleen nog soepel gedrift en geboost worden wanneer er duizenden vierkante kilometers bijgepleurd worden. Zodat je in plaats van lekker scheuren en bochtjes leren, je je nu bezigt met zijmissies en een fuckton aan collectibles. Dit was ook het gevoel dat ik – toegegeven na een lange haat-liefde verhouding – uiteindelijk overhield aan het eerste deel van The Crew. Zodra ik vernam dat deel twee ook nog eens vliegtuigen en boten zou bevatten, verlangde ik dat men nou eindelijk eens ophield met al die onzin en gewoon een simpel racespelletje ging maken.
Tot mijn verbazing blijken de makers toch de schoonheid in te zien van simpelweg een race starten zonder gezeik. Want in the Crew 2 kun je de hele open wereld laten voor wat hij is, naar een lijst van race-activiteiten navigeren, en ze één voor één afwerken. Vind je boten en vliegtuigen geen reet aan? Geen probleem, want met louter straatraces kun je ook tientallen uren zoet zijn.
Toch kan het spel het niet helemaal laten om je over te halen iets anders te proberen omdat het latere races ‘op slot zet’ totdat je genoeg ervaring hebt. Of ‘social media volgers’ zoals ze hier liever XP-punten noemen. Na zo’n tien vrij enerverende autoraces, vraagt het spel dus toch impliciet of ik niet wat anders wil proberen. Boten en vliegtuigen zijn enkel leuk om even mee te ‘free roamen’; om de wereld van een andere hoek te bekijken. Om activiteiten mee af te moeten vinken (races winnen, trucjes doen) boeien ze simpelweg te weinig.
Gelukkig is er ook een andere manier om genoeg ervaring op te doen om alle autoraces vrij te spelen, namelijk cruisen. Plan een route van New York naar Los Vegas en wees verwonderd over de enorme schaal van dit spel. Dit was trouwens ook dé reden waarom ik ondanks al mijn kritiek op het vorige deel er toch ook van hield.
Die magie van urenlang rondkarren, steeds nieuwe gebieden ontdekken al kronkelend over bergen en langs meertjes, dat zit er nog steeds in en voelt beter dan ooit door flink opgepoetste graphics. Daarnaast nu dus ook, als je even geen zin hebt in al die openwereld nonsens, het spelen als een racespel van tien jaar terug. Even door de intimiderende berg aan mogelijkheden heenkijken en veel daarvan loslaten, maar dan openbaart zich hier zowaar een heerlijk ouderwetse arcaderacer.
Eindoordeel: 4 uit 5
