IJskoude perfectie krijgt tegenwicht van breekbare emotie en lo-fi-productie
Na ruim een kwartier aan typische Interpolsongs scoort nieuwste worp Marauder uit het niets een homerun. Onheilspellende gitaren en bassen als donderwolken bouwen de spanning langzaam op. “It was one time and, you’re a scent on the breeze ever since”, zingt Paul Banks met ingehouden woede. Totdat de gitaren plotseling aanzwellen en hij het met een soort halve kopstem uitschreeuwt: “Leave my head to spin, rush!” De gitaren imploderen, en bijna smekend spreekt Banks zijn wens uit: “Stay in touch.” Zo dynamisch en onbevangen klonk Interpol niet meer sinds hun klassieke debuut Turn on the Bright Lights (2002).
Dat deze vergelijking vijf albums later nog altijd overal opduikt, schetst de tragiek van Interpol. De creatieve gitaarloopjes en emotionele vocale uitbarstingen van Turn on the Bright Lights hebben de New Yorkers nooit meer geëvenaard. Hun goede songs bleven gelukkig, maar ruimte voor een enerverende solo was er nauwelijks meer, en de nasale zang van Banks werd soms wat monotoon. Elk instrument was met mathematische precisie ingespeeld om de extreem hoge verwachtingen maar in te lossen. De songs waren zo formulematig dat ze lastig uit elkaar te houden waren. Het leverde consistente albums op met een sterk desolate sfeer, maar de spontaniteit van het debuut leek voorgoed verdwenen.
Toen de perfectionistische riffs en betoverende zanglijnen op Interpol (2010) voor het eerst grotendeels ontbraken, bleef er dus weinig over. De band klonk uitgeblust en radeloos. Voorzichtige elektronische experimenten moesten het matige songmateriaal verbloemen, maar maakten het alleen maar erger. Interpols wiskundige songformule, waarin Banks alleen wat x-en en y-en invulde, had blijkbaar toch geen oneindig aantal uitkomsten. Op het podium was het heilige vuur zodanig uitgedoofd, dat zelfs coke en wodkacocktails het niet meer konden ontsteken. Met het opstappen van Carlos D vielen ook nog de fundamentele postpunkbaslijnen onder de band vandaan. Interpol leek op sterven na dood.
Later bevestigde Carlos D dat de chemie en creativiteit was verdwenen, en zijn vertrek blies tot ieders verbazing weer leven in de zorgvuldig uitgerekende gitaarlijnen. El Pintor (2014) was weer een ouderwets Interpolalbum vol rake x-en en y-en. Banks maakte met frisse tegenzin zelfs de vergelijking met Turn on the Bright Lights, omdat je verzetten tegen de status van het legendarische debuut toch geen zin heeft. Natuurlijk was El Pintor minder goed en meer van hetzelfde, maar energieke knallers als All the Rage Back Home en My Desire kwamen tenminste weer eens in de buurt van de beginjaren.
Ook op Marauder levert de band weer de degelijke kwaliteit die we gewend zijn. Meer dan de helft van het album bestaat uit klassieke Interpolsongs waar de band al tien andere variaties van heeft uitgebracht, maar dankzij de lo-fi-productie van Dave Fridmann (The Flaming Lips, Sparklehorse, Mogwai) zijn ook deze nummers best interessant. De postpunkgitaren klinken bijna net zo scherp en fel als op het debuut en de rafelige drums passen verrassend goed in de onheilspellende sfeer die Interpol altijd creëert. Op deze manier kunnen de heren best nog een tweede twintig jaar mee.
Maar het belangrijkste is natuurlijk dat de band nieuwe variabelen aan zijn songformule toevoegt. De ingehouden woede van Stay In Touch komt tot een prachtige langzame uitbarsting en bouwt daarna net zo geduldig weer af tot alleen de drums overblijven. Number 10 is een atypische Interpolsong die begint met alleen galmende gitaren en er daarna meteen met volle overgave invliegt. Party’s Over heeft energiek ratelende drums vol creativiteit en een mooi rustpunt in het midden.
Banks zingt ook emotioneler en gevarieerder. If You Really Love Nothing en Party’s Over bewijzen dat hij een mooie gevoelige kopstem in zijn keel heeft. Nysmaw begint met lage mompelzang, waarna hij zijn stembanden iets verder oprekt voor een vleugje melancholie, en in het refrein weer teruggaat naar zijn nasale stemgeluid. Ook Mountain Child wordt naar een hoger niveau getild door het contrast tussen lage en hoge zang. Dat nummer betekent samen met Flight of Fancy tevens de glorieuze terugkeer van Interpols vernevelde verwegzang, die net niet vervliegt in de instrumentale storm.
Dankzij die verbeterde zangkunsten verandert de ijskoude afstandelijkheid van Banks bij vlagen in een warm zomerbriesje. “I tried to be a faithful man. I tried to hide a taste for the anger. I didn’t indicate that I care”, biecht hij op met een breekbare snik in zijn stem. En dan komt hij in zijn karakteristieke verveelde zang tot de belangrijke conclusie van Marauder, dat vooral geslaagd is dankzij zijn kwetsbare opstelling en oprechte emoties: “It probably matters.”
