“Terwijl ze vroeger nauwelijks het nieuws haalden – de socialisten zijn meesterlijk in doofpotoperaties – filmt en post het tuig zijn relschopperij gewoon zelf.
Problemen bleven lang verzwegen uit puur electoralisme. Molenbeekse Marokkanen werden kiesvee. En dan is er nog dat ander -isme, het slachtofferisme. Wie zich progressief waande, kneep in de wangetjes van alles wat een niet-christelijke cultuur had. Multicul is aandoenlijk, zo was de impliciete gedachte, een feest zowaar. En sowieso onschuldig. Je moest ze hooguit integreren volgens de maatstaven van witte hoogopgeleiden, voor wie vreemdelingen een prettig curiosum waren. Hoegenaamd geen mensen om waardevast mee om te gaan. Allochtonen werden gepamperd als waren het knuffelschapen die allemaal horen op één wei. Alleen blijken er nu onder die schapen ook wolven te zitten. Een roedel die af en toe de straten terroriseert.
Na vijftien jaar werken achter de schermen van de radicale islam in Molenbeek, Amsterdam-West en de Schilderswijk in Den Haag, in Aarhus, Marokko en Algerije zie ik in de rellen een mogelijke hergroepering van het jihadisme. Criminaliteit is niet altijd verbonden met jihadisme, maar jihadisme is altijd verbonden met criminaliteit.
De nieuwe brandhaard van de radicale islam ligt over tien jaar niet in het Midden-Oosten, maar wellicht in Europa. Want het nieuwe islamisme blijft op één plek en richt zich niet langer op migratie.”
