Niet dat je er prettiger van gaat slapen, maar Nederland kon in het inkomende geval van Intercontinental Ballistic Missiles (ICBM) nooit een raketaanval aan. Net zomin als de VS dat kan of kon. Of Rusland. Ook het land waar dreiging vanuit gaat (premier Rutte). Reden waarom het defensiebudget is verdrievoudigd. Grapje.
Dan de stand van zaken bij de Nederlandse grond-luchtverdediging. Volledige bescherming tegen ICBMs is onmogelijk. Nederland heeft of krijgt wel enige capaciteit om ‘Scud’ en ICBM-achtigen in hun terminale vluchtfase te onderscheppen. Op zee is de SMART-L radar van de vier LCF fregatten er geschikt voor, maar de huidige Standard Missile 2 Block IIIA (SM-2) raketten aan boord hebben op z’n best een marginale ‘anti-ballistic missile’ (ABM) capaciteit. Wat met een aanschaf van de Standard SM-3 versie aanzienlijk kan verbeteren.
Aan land kunnen de drie actieve Patriot batterijen enige bescherming bieden, afhankelijk van wat en hoeveel er aan raketten binnenkomt (batterij elk met een radarvuurleiding en zes lanceereenheden met 4 of 16 PAC2/3 raketten). De ABM capaciteit van de twee NASAM batterijen is verwaarloosbaar (elk met een radarvuurleiding en drie lanceereenheden met elk zes AIM-120 B raketten).
Komt het in grote aantallen van hoog binnen, geladen met megatonnen thermonucleair, is het voor elk land uit. Wordt het een conventionele oorlog, een WOII 2.0, zijn de drie Patriot batterijen te weinig om alles wat hoog binnenkomt uit te schakelen. Gezien het bereik van de Patriot (maximaal circa 60 km) kan wel een redelijk groot gebied worden bestreken, zeg de regio Rotterdam, Amsterdam en Leeuwarden. Helaas komt lang niet alle narigheid hoog binnen.
Net zoals onder andere de Tornado, en voorheen de F-111, kunnen eventuele Russische Su-24 en Su-34 toestellen laag en snel ‘onder de radar door’ aanvliegen. Gezien het gevechtsbereik van dergelijke gevechtsvliegtuigen liggen Nederlandse doelen echter te ver weg (in eerste instantie).
Liggen onze twee* landmacht brigades in Polen, met elk een NASAM batterij en Stingers voor luchtverdediging, zullen ze het in een WOII-2.0 scenario moeilijk krijgen. Want Rusland beschikt ook over stand-off wapens die tot op tientallen kilometers afstand van het doel kunnen worden gelanceerd (* Luchtmobiel is ‘vliegende keep’) .
Hetzelfde geldt voor de Russische Tu-95 en Tu-22 bommenwerpers. Als die van boven de Noordzee laagvliegende conventionele kruisvluchtwapens lanceren, missen b.v. de vliegbasissen een adequate vuurleiding om Stinger-teams of Fennek SWPs voldoende ‘aan te sturen’ (SWP=Fennek met 4 Stingers, 18 SWPs in totaal). De Stinger heeft ook maar een beperkt bereik (5 km).
Samengevat: er is (of komt) effectief materieel, maar te weinig om zowel de landmachteenheden als de vliegbasissen, én de Rotterdamse haven, én u en ik te dekken.
En zo is het altijd al geweest. Overal trouwens. Ook in b.v. Groot-Brittannië anno 1944, toen ze hun luchtverdediging behoorlijk op orde hadden. In Duitsland, waar anno 1944 dik een miljoen man zich met ‘Flak’ bezighield, heette Göring nog steeds “Meyer“.
Ref: Een militairespectator ‘special’ over luchtverdediging (.pdf)
