Vraag: Is het zuurstofgehalte van de atmosfeer in gevaar vanwege de ‘klimaatnoodtoestand‘?
Antwoord >
‘Nee, waarschijnlijk niet’ – volgens sommige wetenschappers (geen ’97 procent’ consensus).
‘Ja, raak in paniek’ volgens andere wetenschappers (geen ’97 procent’ consensus), met bijpassende mediaberichten (ter illustratie), maar soms ook niet.
Een stevig onderbouwd ‘ja’ of ‘nee’ is niet te geven op basis van een paar uurtjes uitzoeken door TPOOKTECH (leek Michiel Mans). De vergaarde informatie bevat hopelijk wel de nodige interessante wetenswaardigheden en visies.
Voor wat zuurstof precies is >
https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuurstof_(element)
De lucht bevat op zeeniveau gemiddeld 20,95 procent zuurstof. Reeds miljoenen jaren een vrij stabiel percentage. Wat niet altijd het geval was.
Life and earth have continued to twiddle the oxygen knob over the past two billion years. When plants evolved, for example, they began storing huge amounts of carbon in wood and other tough tissues, leaving less to react with oxygen and pull it out of the atmosphere. By 300 million years ago, oxygen had risen to levels as high as 50 percent higher than today.
But as continents moved across the globe, the planet’s geography came to favor deserts. Forests shrank, bringing down the oxygen levels.
https://www.nytimes.com/2013/10/03/science/earths-oxygen-a-mystery-easy-to-take-for-granted.html
De meeste bronnen geven ruwweg een 50/50 procent verhouding voor Land – ‘de bossen’ / Oceaan – ‘fytoplankton‘ als hoofdproducenten van zuurstof in de atmosfeer. Met een jaarlijkse berekende productie van 280 miljard ton.
Er wordt jaarlijks zo’n 100 miljoen ton O2 geproduceerd voor industriële, medische en andere toepassingen.
Het gebruik van fossiele brandstoffen heeft ook een impact. Maar niet zo groot als gedacht. In een sciencemag publicatie van voor de klimaatgekte (1970) is te lezen dat als de mens alle ‘known’ fossiele brandstoffen opstookt dit minder dan 3 procent van de atmosferische zuurstof verbruikt.
De ontbossing, hetzij door kap hetzij door afbranden (onnatuurlijke bosbranden) heeft eveneens een impact. Eveneens bescheiden. Wat niet alleen de NOS meldt.
Forest plants produce lots of oxygen, and forest microbes consume a lot of oxygen. As a result, net production of oxygen by forests—and indeed, all land plants—is very close to zero.
Even though plant photosynthesis is ultimately responsible for breathable oxygen, only a vanishingly tiny fraction of that plant growth actually adds to the store of oxygen in the air. Even if all organic matter on Earth were burned at once, less than 1% of the world’s oxygen would be consumed.
Geen. Al was het maar omdat ook professionals er soms weinig van snappen.
Most important, how did the amount of atmospheric oxygen reach its present level? “It’s not that easy why it should balance at 21 percent rather than 10 or 40 percent,” notes geoscientist James Kasting of Pennsylvania State University. “We don’t understand the modern oxygen control system that well.”
https://www.scientificamerican.com/article/origin-of-oxygen-in-atmosphere/
Op basis van het vrij beperkte bovenstaande kan er desalniettemin toch een kleine glimlach af. Want voor de variatie blijkt de mens een keer een stevige verwoestingsconcurrent te hebben. Bosslopende, zuurstofmoordende tektoniek (zie eerdere NY Times quote).
Ref, meer of minder bezorgd >
https://www.trouw.nl/duurzaamheid-natuur/de-oceaan-is-in-ademnood-en-dat-blijft-nog-wel-even-zo~be7f8733/
https://www.ad.nl/wetenschap/elk-jaar-25-miljard-ton-minder-zuurstof-in-atmosfeer~aff67930/
https://klimaatverandering.wordpress.com/2017/05/26/de-invloed-van-de-mens-op-het-zuurstofgehalte-in-de-atmosfeer-en-de-oceanen/
https://www.nationalgeographic.org/activity/save-the-plankton-breathe-freely/
https://en.unesco.org/go2ne – Global Ocean Oxygen Network
Tot slot kijken we naar het plankton aan de noeste arbeid van zuurstofproductie.
Via >
https://earthobservatory.nasa.gov/images/87465/oxygen-factories-in-the-southern-ocean?src=ve
On January 13, 2016, the Visible Infrared Imaging Radiometer Suite (VIIRS) on the Suomi NPP (invoeg TPOOKTECH) satellite captured this view of extensive phytoplankton blooms stretching from the tip of South America across to the Antarctic Peninsula. The image was built with data from the red, green, and blue wavelength bands on VIIRS, plus chlorophyll data. A series of image-processing steps highlighted the color differences and more subtle features, such as nearly a dozen eddies of varying sizes.
The parcel of blooming ocean—at least that part visible through the break in the clouds—stretched from 56° to 68° South latitude; that is roughly 720 nautical miles or 1300 kilometers from top to bottom. At the widest point, the plankton-rich waters spread from 78° to 93° West longitude, or roughly 480 miles (770 kilometers). Of course, these measurements only account for what we can see between the clouds.
(foto: NASA image by Norman Kuring, NASA’s Ocean Color web. Caption by Mike Carlowicz, with assistance from Norman Kuring.)
