Filmmaker Marijn Poels draait met het laatste deel van zijn trilogie eventjes een masterclass ‘mens en natuur’ in elkaar.
Een gastbijdrage van Sietske Bergsma.
[-]Geen tijd meer voor klimaatgekte
Maar met de film ‘Return to Eden’ doorbreekt hij daarin iets. Misschien raakte zijn geduld op, of werd de ernst van de situatie hem steeds duidelijker. Poels is gewaagder in zijn aannames geworden, vooruitstrevender dan menig ecomodernist. Waar hij in ‘The Uncertainty Has Settled‘ nog anderhalf uur nodig had om heilige huisjes omver te trappen, breekt hij in ‘Return to Eden’ de klimaatgekte in één kort, grappig animatiefilmpje af tot de kern: de heiligverklaring van Greta, de hysterie over smeltend ijs, het vijf voor twaalf narratief, het zonnekoninggedrag van Frans Timmermans, de aanvallen op dissidenten, etc. Poels lijkt te willen zeggen: ‘dat weten we nu wel. En als je het niet weet heb ik er geen tijd meer voor.’ Na ‘PARADOGMA’ is Poels daarmee weer terug bij zijn meer journalistieke kant. En er opnieuw niet op uit om vrienden te maken. Het soort vrienden waar je toch niets aan hebt, weet hij inmiddels. De doos van Pandora gaat niet meer dicht.
‘Terug naar onze oertuin’ is meer dan een optelsom of een conclusie die volgt uit de eerste twee documentaires. Ja, het is een signature Poels film, over de mens en het klimaat, maar met verrassende wendingen. Hij zet de bijl aan de wortels van het dominante, linkse idee van menselijke progressie, en wel die waarin de mens (soms heel letterlijk) van de wereld is, op afstand gezet. Aangestuurd door managers en klimaatcoryfeeën in Brussel. Die zich masters of the universe wanen.
[-]‘Return to Eden’ gaat op 16 september 2020 in première in het Ketelhuis, Amsterdam (uitverkocht). De online première is 17 september op de website van Ongehoord Nederland. Volg voor het laatste nieuws ook @marijn_poels.
Ref:
