Achtergrond info:
*Charlotte aan het daten*
Mijn brein:
ZEG HET NIET
ZEG HET NIET
ZEG HET NIET
ZEG HET NIET
ZEG HET NIET
ZEG HET NIETIk: “Ik heb vanaf m’n twaalfde tien jaar boulimia gehad en daardoor is m’n gag reflex helemaal weg.”
— Charlotte ? (@CS_Simons) 2 januari 2019
Ontwikkelingshulp-rant:
Ik reis sinds 2011 door Sub-Sahara Afrika, en in de eerste jaren heb ik (tot mijn spijt) veel vrijwilligerswerk gedaan in kindertehuizen in Oeganda.
Ik kan een boek schrijven over de walgelijke, schaamteloze exploitatie die ik heb gezien. Maar laten we met een thread beginnen.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Deze thread is vooral bedoeld voor westerse millennials die van plan zijn vrijwilligerswerk te gaan doen in een tehuis in Afrika onder de Sahara, of Zuid-Oost-Azië, want daar spelen dezelfde issues. Lees wat ik ervaren heb en trek je eigen conclusies.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
For starters: ik zeg expres geen weeshuis, want ik schat dat zo’n 90% van de kinderen waar ik mee werkte helemaal geen wees was. Vaak hadden ze nog één of beide ouders, of toch in ieder geval een naast familielid dat bereid was voor ze te zorgen.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik ga zo vertellen over dingen waar ik (indirect) getuige van ben geweest. TW: seksueel geweld.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
In Oeganda werkte ik o.a. voor een NGO (gestart door 2 Belgen), die daar een tehuis runden voor zogenaamde wezen. Nadat ik een woordje Luganda had leren spreken en ik met de kinderen die geen Engels spraken kon praten, bleek dat ze vaak gewoon ouders hadden, en terug wilden.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
“Auntie Charlotte, we want to go back to our familie, but mama [die Vlaamse vrouw] will not let us.” Ik heb het tientallen keren te horen gekregen en iedere keer probeerde ik in gesprek te gaan met de directie, maar tevergeefs.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Waarom niet? Omdat kinderen, zeker als ze piepjong zijn, geld in het laatje brengen. Ieder kind in ‘t tehuis had tenminste 3 sponsors, voornamelijk uit de VS. Drie sponsors per kind (150 kids) die allemaal minstens €30 per maand storten: tel uit je winst in een land als Oeganda.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Dat is alleen al bijna €14.000 per maand aan sponsorgeld van particulieren, en dan hebben we het nog niet gehad over grote, Nederlandse bedrijven die dit soort tehuizen jaarlijks sponsoren en geen idee hebben wat zich achter de schermen afspeelt.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ondertussen kregen die kinderen elke dag hetzelfde te eten: ugali (weinig voedzame maïspap) of rijst, met een piepklein beetje groente en vrijwel nooit vlees of vis. Aan supplementen werd niet gedaan. Die twee Belgen waren ondertussen beiden morbide obees.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Toen die Belgische “mama” een keer in een recalcitrante bui was, heb ik haar horen zeggen: “Die kinderen kunnen me gestolen worden, maar dat geld…” FYI: zij en haar man woonden in een landhuis met personeel, na in hun thuisland al meerdere keren failliet te zijn gegaan.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Als je als witte westerling rijk wil worden: begin een weeshuis in Sub-Sahara Afrika. Zij waren het levende bewijs en ik heb het daarna nog tálloze keren gezien.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
De kinderen waarmee ik bij die NGO werkte, waren bijna allemaal ex-straatkinderen en op extreem jonge leeftijd met seks en seksueel misbruik in aanraking gekomen. Het vereist geen rocket science om te bedenken dat die kinderen begeleiding en intensieve counseling nodig hebben.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
“Daar is geen geld voor,” vertelden die Belgen mij altijd. Meanwhile waren zij continu op vakantie en vraten ze alles wat los en vast zat. Met welk geld? Hun financiële jaaroverzicht weigerden ze openbaar te maken. Ik heb er vaak om gevraagd.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Op een gegeven moment kwamen de Oegandese social workers (die toch vooral bezig waren met basic verzorging) erachter dat de oudere ex-straatkinderen (jongetjes vanaf een jaar of 8) ‘s nachts de baby-ward binnenglipten.. en daar de baby’s stelselmatig verkrachtten.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik heb ‘t aangekaart bij de directie, en ik was niet de enige. “We are aware of this,” zeiden de Belgen. “We’ve talked to the boys and they will not do it again.” Ondertussen ging ‘t misbruik gewoon door- de baby’s werden al compleet panisch als je in de buurt van hun luier kwam.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik heb contact gehad met de politie ter plekke, maar deze twee figuren kochten de politie stelselmatig om, en dus werd er nooit een werkelijk onderzoek gestart.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Bij deze NGO woonde ook een meisje dat hiv had. Dit was op tijd geconstateerd en ze kreeg hiervoor medicatie (die aansloeg), maar de andere kinderen waren op de hoogte van haar hiv-status en pestten haar genadeloos. Ze werd steeds depressiever en wilde alleen nog maar dood.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Meerdere keren hebben werknemers gehamerd op counseling, therapie en groepsgesprekken met alle kinderen. Tevergeefs. “Daar is geen geld voor,” was wederom het antwoord. Ondertussen weigerde het meisje nog langer haar hiv-remmers te slikken.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Eindstand: niet veel later was ze overleden. Compleet onnodig. In Nederland heet dit dood door schuld. In Oeganda ontvingen deze twee figuren door alle zielige posts die ze over haar overlijden op Facebook plaatsen alleen nog maar meer donaties vanuit NL, België en de VS.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Het was er zo’n hell hole, dat de kinderen (ex-straatkinderen!) die bij dit project woonden vaak liever wegrenden en weer verder op straat leefden. Ik kwam ze soms tegen als ik in Kampala was, en gaf ze dan wat te eten of kleingeld.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Eén keer kwam er een jonge, alleenstaande moeder aan onze gate. “Hello, I don’t have the financial resources to look after my daughter right now. Can she stay here for a few months? I will come pick her up soon.” “Sure,” zeiden die Belgen. Alles was mondeling afgesproken.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Na een paar maanden kwam ze inderdaad terug. Ik was inmiddels niet meer in Oeganda en hoorde achteraf dat die Belgische vrouw haar had gezegd: “She is our daughter now.” Het is nu VIER jaar later en dat meisje woont nog steeds bij die Belgen.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Die moeder had geen poot om op te staan. Geen schriftelijk bewijs of contract, geen geboortecerticaat.. ze kon niks. En dit gebeurt vaker. Niet alleen in Oeganda, maar ook in Ghana, Zuid-Afrika, Kenia en ga maar door,
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
En waarom? Omdat kleine kinderen geld binnen halen. Hoe kleiner, hoe beter. Hoe kleiner, hoe meer geld. Hoe kleiner, hoe schattiger de foto’s op de socials, hoe meer nieuwe sponsors.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Een Nederlandse vriendin van mij heeft bij een NGO gerund door twee Nederlanders gewerkt, ook in Oeganda. En is er daar getuige van geweest hoe die Nederlandse directeur letterlijk HOUTEN STOKKEN kapot sloeg op de ruggen van kleuters.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Deze twee Nederlanders, een echtpaar, zijn in de Nederlandse media regelmatig op tv en worden dan als ware helden bejubeld. Omdat ze zogenaamd hun hele leven wijden aan het verzorgen van “kansarme, Afrikaanse kinderen die anders dood zouden zijn.” Mijn dikke reet.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Again, we zijn naar de politie gegaan. Heeft het nut? Nee, want met het sponsorgeld dat ze binnenhalen is het makkelijk de politie ter plekke stelselmatig om te kopen, en gewoon lekker je gang te blijven gaan.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Arme ouders worden door westerlingen betaald hun kinderen af te staan om weeshuizen mee te vullen, overal in Sub-Sahara Afrika. Baby’s worden uit couveuses in ziekenhuizen gestolen. Jonge kinderen worden van straat weggeplukt en ontvoerd.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
O ja, laten we het ook effe hebben over westerse, volwassen vrouwen in de 20, die de oudste jongens in dit soort tehuizen (16/17 jaar) verleiden tot seks. Ik heb het gezien, en vaak ook. Of die jongens nou ‘consent’ geven, het is verkrachting en grove misbruik van je positie.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Iedere westerse randdebiel met een zak geld en slechte intenties vindt wel een mogelijkheid om ergens een weeshuis te openen. Regelmatig blijkt weer een pedofiel ‘n weeshuis te hebben geopend (gebeurt ook in Zuid-Oost-Azië veel), die jarenlang ongestoord tekeer heeft kunnen gaan.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik heb in al die jaren in Sub-Sahara Afrika ÉÉN tehuis bezocht waar ik geen slecht gevoel bij had. Dat gerund werd door mensen uit het land zelf. Dat niet te veel kinderen aannam. En waar maandenlang gezocht werd naar mogelijke familie. Een weeshuis moet een last resort zijn.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Weeshuistoerisme wordt steeds strenger aangepakt in veel landen onder de Sahara, waaronder Oeganda. Maar het gaat allemaal erg langzaam en die stromen voluntourists, die blijven komen. Ik zie ze overal. Ik was ooit een van hen.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Die NGO in Oeganda waar ik werkte probeer ik al jaren te sluiten. De Oegandese overheid heeft vorig jaar een lijst gepubliceerd van kindertehuizen die gesloten zouden gaan worden, maar het betreffende tehuis is nog altijd open.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Logisch ook, want er stonden letterlijk HONDERDEN tehuizen op die lijst.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Wel heb ik hun grootste Nederlandse sponsor na maanden van overleg ervan weten te overtuigen hun jaarlijkse donatie in te trekken. Maar het is niet genoeg. Want die kinderen, die zitten daar nog steeds. Te wachten op hun ouders.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Conclusie van dit verhaal: als je dan als vrijwilliger aan het werk wil gaan in Sub-Sahara Afrika of Zuid-Oost-Azië, ga dan sowieso NIET naar een weeshuis. Over alle hechtingsproblematiek die daar ontstaat heb ik het nog niet eens gehad. That’s a story for another day.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ondersteun liever een lokaal project dat bijvoorbeeld met straatkinderen werkt, maar vraag jezelf ten alle tijden af: ben ik gekwalificeerd om dit werk te doen? Want I sure as hell wasn’t en dat geldt voor het overgrote deel van de vrijwilligers.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019
Tot slot: ik ga hier later nog over door emmeren maar moet nu weer aan het werk. Feel free om te delen en toe te voegen. Dit zijn helaas geen zeldzaamheden.
— Charlotte ? (@CS_Simons) 25 februari 2019