De werkgever:
“Daags nadat de werkgever bij de werknemer thuis was geweest, 10 maart 2020, trof de werkgever in de bedrijfswagen die werknemer de dag ervoor nog gebruikt had, een aantal lege bierblikjes alsmede een geïnstalleerd kinderzitje. De werkgever kon en kan niet anders concluderen dat werknemer in de bedrijfsauto alcohol had genuttigd, al dan niet tijdens werktijd. De werkgever wilde werknemer hiermee direct confronteren, maar werknemer was niet te bereiken. Eerst op zaterdag 14 maart 2020 hoorde de werkgever dat werknemer met zijn gezin verbleef op een vakantiepark. Uiteindelijk vond op zondag 15 maart 2020 tussen werkgever en werknemer een bespreking plaats. Bij die bespreking was ook de broer van werknemer aanwezig. In het gesprek heeft werknemer ruiterlijk toegegeven dat hij alcohol had genuttigd in de bedrijfswagen. Deze bekentenis was voor de werkgever aanleiding om werknemer direct ontslag op staande voet aan te zeggen. Uit coulance-overwegingen heeft de werkgever de werknemer nog wel een vaststellingsovereenkomst aangeboden, maar daar is werknemer niet meer op teruggekomen.”
De werknemer, later:
“Joh helemaal niet waar, doei!”
De rechter:
“Het zwaartepunt van de gemaakte verwijten is zonder twijfel het vermeende gebruik van alcohol tijdens het rijden in de bedrijfswagen van werkgever. Voor de beoordeling is allereerst van belang wat in dat kader de feiten zijn. Daarover valt alleen te zeggen dat werkgever na 10 maart 2020 in de bedrijfswagen lege blikjes bier heeft gevonden en daaruit de conclusie heeft getrokken dat werknemer in die bedrijfswagen alcohol heeft genuttigd tijdens het rijden. Werkgever heeft werknemer daarop aangesproken maar vervolgens lopen de lezingen van beide partijen daarover mijlenver uiteen: werkgever stelt dat werknemer erkend heeft dat hij alcohol heeft gedronken in de de bedrijfswagen daar waar werknemer in alle toonaarden betwist dat hij alcohol in de bedrijfswagen genuttigd zou hebben, laat staan tijdens het rijden.”
“In zaken die voortvloeien uit de Wet werk en zekerheid (Wwz), zoals deze zaak, is het bewijsrecht in beginsel van toepassing. Nu werknemer de stelling van werkgever dat werknemer alcohol in de bedrijfswagen zou hebben gebruikt, weersproken heeft, zou het op de weg van werkgever hebben gelegen om bewijs van haar stellingen bij te brengen. Die route zal niet gevolgd worden aangezien de enige persoon die het evenwicht in beide verklaringen zou kunnen verstoren, de broer van werknemer die bij het gesprek op 15 maart 2020 aanwezig was, zich niet kan herinneren dat werknemer het hem gemaakte verwijt ter zake het gebruik van alcohol zou hebben erkend. Aldus werd door hem verklaard bij gelegenheid van de mondelinge behandeling.
Dat maakt dat op basis van het enkele gegeven dat er bierblikjes zijn aangetroffen in de bedrijfswagen, niet zonder meer geconcludeerd kan worden dat het werknemer is geweest die bier heeft gedronken tijdens het rijden. Daarbij komt ook nog dat partijen twisten over de vraag of werknemer de enige persoon was die gebruik maakte van de bedrijfswagen. Werkgever heeft dat wel als zodanig gesteld, maar werknemer heeft in dat kader aangevoerd dat ook andere werknemers gebruik maakten van die wagen, bijvoorbeeld om broodjes te halen voor de lunch. Ook daaruit volgt dat het allerminst zeker is dat het werknemer is geweest die verantwoordelijk is geweest voor de bierblikjes in de bedrijfswagen.”
https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBOVE:2020:1898&showbutton=true
